ஈரம்

டிசம்பர் மாத தென்றல் இதழில் எனது சிறுகதை ஒன்று வெளியாகி உள்ளது. தென்றல் குழுமத்தினருக்கு நன்றி! நண்பர்களின் பார்வைக்கென முழு கதை வடிவையும் இங்கு இணைத்துள்ளேன்.

வெளிச்சமாய் இருந்த வானம் இருந்திருந்தாற்போல கவிழ்ந்து கொள்ள,  சின்னப்பிள்ளையை தொட்டு கொஞ்சுகிற தினுசில் காய்ந்துக் கொண்டிருந்த சூரியனார் அவருடைய வீட்டைப் பார்த்து கிளம்பி விட்டிருந்தார். குளிர்ந்த காற்றும் கருத்த மேகங்களும் என மதியம் மூன்று மணிக்கே இருட்டிப் போனதில் சூழலில் இருந்த இதம் பசக்கென்று மனதிலும் ஒட்டிக்கொண்டது.

“டீ குடிக்கலாம், வர்றியா?” மேகா இவளைத் தள்ளிக்கொண்டு போனதில் சூடான மசாலா டீயுடன் ஒன்றுக்கு இரண்டாக சமோசாக்களை உள்ளே தள்ளி இவள், மேகா, அருள் என மூவரும் உற்சாகமாக கதையடித்துக் கொண்டிருந்ததில் உள்ளே எழுந்து வரவே மனசில்லை. 

‘எப்போது வேண்டுமானாலும் தூறல் போடுவேன்’ என்று இயற்கை கண்ணாமூச்சி ஆட, ஈரக்காற்று முகமெங்கும் வருடி கொஞ்சியது. “வெதர் செமையா இருக்குல்ல....” என்ற மேகா, “நான் இப்ப கிளம்பப் போறேன். சஞ்சய் இன்னிக்கு வொர்க் ப்ரம் ஹோம்... கெஸ் இட் மேன்.. ஹவ் ரொமாண்டிக் இட் வில் பி...!?” இவள் அருகில் குனிந்து அடிக்குரலில் முணுமுணுக்க, “எல்லாத்தையும் உளறிக்கொட்டிடு.. ஓட்டை வாய்... “ அவள் கையில் செல்லமாய் ஒரு அடி வைத்த சரண்யா, “கிளம்பு...கிளம்பு....” கண்ணடித்து மேகாவை வழியனுப்பினாள்.

அவளுக்கும் கிளம்பலாம் என்று தான் தோன்றியது. இவள் அலுவலகப் பேருந்து ஐந்தரைக்குத் தான் கிளம்பும். இப்போது இவளாகப் புறப்பட்டாலும் மாறி மாறி வண்டி பிடித்து செல்வதற்குள்... ‘வேணாம்... இன்னும் ஒன்றரை மணி நேரம் தானே..’

இயர் போனில் இளையராஜாவை துணைக்கழைத்து ஜன்னல் ஓரம் இருந்த தன் இருக்கையில் அமர்ந்தாள். கண்ணாடி வழியே சூழல் வெகு ரம்மியமாக இருந்தது. யாரோ ஜதி சொல்வது போல தூரத்து தென்னை மரங்கள் ஒரே ரிதத்தில் தலையை சிலுப்பி சிலுப்பி ஆட, தன்னை மறந்து சில நிமிடங்கள் லயித்திருந்தவள், பிறகு தன் வேலைக்குள் மூழ்கிப் போனாள்.

“சரண்.. கிளம்பல...!?” முக்கோணமாக விரிந்திருந்த இருக்கை அமைப்பின் அடுத்த கோடியில் இருந்த அருள் குரல் கொடுத்ததில் அப்போது தான் நேரத்தையே கவனித்தாள். “அச்சோ.. டைம் ஆயிடுச்சு.. தேங்க்ஸ் அருள்.. பை பை... ஹேவ் எ குட் வீக் எண்ட்...” ஒன்றிரண்டாக பூந்தூரல் ஆரம்பித்திருக்க, ஓட்டமும் நடையுமாக விரைந்து.. நல்லவேளை... பேருந்தை பிடித்து விட்டாள்.

முக்கால்வாசி இருக்கைகள் காலியாகத் தான் இருந்தன. வழக்கமாய் காணும் முகங்கள் யாரும் தென்படவில்லை. இன்று வரவே இல்லையோ, ஒருவேளை சீக்கிரம் கிளம்பி விட்டார்களோ..? வேடிக்கை பார்க்க தோதாக வசதியான இடமாக பார்த்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்.

அடுத்த பத்தாம் நிமிடம், புதுப்பெண் போல வெட்கி வெட்கி சிவந்து கொண்டிருந்த வானம் சாரலைத் தெளித்து, அதை மென் தூறலாக மாற்றி பின் அடர் மழையாகக் கொட்டத் துவங்கி இருந்தது. மழை வலுத்ததில் கண்ணாடி ஷட்டரை போட்டிருக்க சொட்டு சொட்டாக விளிம்பில் வழிந்த நீரை இவள் தொட்டு தொட்டு சுண்டி விட, மழையும் இவளோடு விளையாடுகிறமாதிரி இவள் தொடும் இடங்களில் எல்லாம் நீர் சேர்த்தது.

ஒரு படத்தில் சுவலட்சுமி இந்த மாதிரி தான் மழை நீரைப் பிடித்து விளையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது நாயகன் கண்ணில் படுவாள். ‘நம்மையும் யாராச்சும் கவனிக்குறாங்களோ...!?” அந்த காட்சியின் நினைவில் சிரிப்பு வர, திரும்பிப் பார்த்தாள்.

இவள் பின்னால் அமர்ந்திருந்தவர் வெளியே கொட்டும் அழகை கண்ணெடுத்துக் கூட பார்க்காமல் வெகு தீவிரமாக தன் ஐபேடில் எதையோ படித்துக் கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்க்க இன்னுமே புன்னகை மிகுந்தது.

‘மழை கவிதை கொண்டு வருது, யாரும் கதவடைக்க வேண்டாம்,

ஒரு கறுப்புக்கொடி காட்டி யாரும் குடை பிடிக்க வேண்டாம்...

இது தேவதையின் பரிசு, யாரும் திரும்பிக் கொள்ள வேண்டாம்’

இவள் உதடுகள் தன்னாலேயே வைரமுத்துவின் வரிகளை முணுமுணுத்தபடி இருக்க, போக்குவரத்து நெரிசலில் பேருந்து நின்று நின்று நகர்ந்து, நத்தையாய் ஊர்ந்து, பின் மொத்தமாய் நின்றே போனது.

“இதுக்கு மேல போறது கஷ்டம்... பாலத்து மேலேயே தெப்பமா தண்ணி நிக்குது.....” ஓட்டுனர் சொல்ல, சரண்யாவுக்கு பக்கென்று இருந்தது. “அய்யோ அண்ணா... அப்புறம் எப்படி போறது?” இவள் அலற, “ஒண்ணும் பண்ண முடியாதும்மா... முன்னாடி எவ்வளவு தூரத்துக்கு வண்டி நிக்குது பாருங்க...” ஜன்னலை உயர்த்திப் பார்க்க, வானம் இப்போது முழுவதுமாக இருட்டி இருந்தது. சில இடங்களில் முழங்கால் அளவு, சில இடங்களில் முட்டிக் கால் அளவு என சாலையில் ஓடும் நீரில் மக்கள் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

‘நடந்தா அவ்வளவு தூரம் போக முடியும்...?’ திகிலாய் தன்னை சுற்றிப் பார்த்தாள். அதற்குள் முக்கால்வாசி பேர் இறங்கி இருக்க, பேருந்தில் மொத்தமாய் பத்து தலைகள் கூட இல்லை. வீட்டிற்கு அழைக்கலாம் என்று போனை எடுத்தால் பேட்டரி ஒற்றைப் புள்ளியில் நின்றது. ‘கடவுளே, பாட்டுக் கேட்கிறேன் பேர்வழின்னு சார்ஜ் போடாம விட்டுட்டேனே...’ நொந்தவள், ‘ஆன் தி வே’ என்று குறுஞ்செய்தி ஒன்றை அனுப்பி வைத்தாள்.

இவள் விழித்துக் கொண்டு நின்ற நேரத்தில் அவரவர் போனில் பேசியபடியே இறங்கி சென்று கொண்டிருக்க, குடையை விரித்து தானும் வேகமாக இறங்கினாள். அது எந்த இடம் என்று கூட புரியவில்லை. தன் அருகில் இருந்தவரிடம் கேட்க ’ஈக்காட்டுதாங்கல்’ என்றார்.

கீழே இறங்கியதும் தான் தெரிந்தது, மழை மழையாக பெய்யவில்லை என்று. ‘இந்தா வச்சுக்கோ’ என்று மேலிருந்து யாரோ ஓவர்டேங்கை மொத்தமாய் கவிழ்த்து விட்டது போல அசுர வேகத்தில் கொட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது.

நேரம் ஏழு அடித்திருக்க, சுரிதாரின் காலை முற்றிலுமாக நனைத்து ஓடும் நீரில் குத்துமதிப்பாக திசை ஊகித்து நடந்தாள். “ஏங்க... முகப்பேர்க்கு எப்படி போகணும்...?”

“இப்படியே நடந்து வாங்க... எல்லோரும் கோயம்பேடு, வடபழனின்னு தான் போறோம்... பொடிநடை தான்... எப்படியும் நாளைக்கு காலைக்குள்ள போய் சேர்ந்துடுவோம்..” இளைஞர் கூட்டம் ஒன்று கிண்டலடித்துக் கொண்டே கும்பலாக நடக்க, ‘இவங்களை விட்டுட கூடாது...’ தானும் நடையை எட்டிப் போட்டாள்.

நினைத்தாளே தவிர, பத்து நிமிடத்திற்கு மேல் அவர்களின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுத்து நடக்க முடியவில்லை. காலில் விறுவிறுவென்று குளிர் ஏற, நழுவி ஓடும் செருப்பை இழுத்துப் பிடித்தபடி ஒவ்வொரு அடியாக பார்த்து பார்த்து வைப்பதற்குள் உயிர் போய் உயிர் வந்தது.

எதுவோ இழுத்த மாதிரியிருக்க, குனிந்து நிமிர்வதற்குள் அவர்கள் கண்ணில் இருந்து மறைந்து இருந்தார்கள். இவள் கூட இறங்கிய யாரையும் கூட கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை காணவில்லை. நெல்லிக்காய் மூட்டையை அவிழ்த்து விட்டமாதிரி ஆளுக்கு ஒரு திசையில் வேகு வேகென்று நடந்திருக்க, நடுரோட்டில் முக்காலே முழுவாசி நனைந்து நின்ற சரண்யாவுக்கு அந்த நிமிடம் அழுகையே வந்து விட்டது.

‘நெடுஞ்சாலையிலேயே நனைய ஒருவர் சம்மதமும் வேண்டாம்...’ என்று பாட்டாக பாடும் போது கொண்டாட்டமாகத் தான் இருந்தது. அதுவே நிதர்சனத்தில்..!?

வீட்டில் கூப்பிட்டு அழைத்துக் கொண்டு போக சொல்லலாம் என்றால், இந்த மழையில் இத்தனை போக்குவரத்து நெரிசலில் எப்படி அங்கிருந்து வந்து... ப்ச்... சினிமா மாதிரி ஹெலிகாப்டர் கொண்டு வந்தா இறக்க முடியும்..?“

காசி தியேட்டர் தாண்டுவதற்குள் பத்து நிமிட பயண தூரத்திற்கு ஒரு மணி நேரம் கழிந்திருந்தது. சரண்யா சோர்ந்து போனாள். சுற்றி நிறைய பேர் இருந்தாலும் அவரவர் தனியாக இருப்பது போல.. குழந்தைகளுடன், சுமைகளுடன், வண்டி வாகனங்களுடன் என ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதத்தில் தத்தளித்தபடி இருக்க, இடையிடையே உயிரைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள நீந்தும் நாய்களும், பூனைகளும் கூட.... தெய்வமே... என்ன விதமான பயணம் இது?

‘இப்படி போனா பில்லர் வந்துடுமாங்க...?’ இவள் கேள்விக்கு அவளை கடந்து சென்ற இளைஞன் எந்த மனநிலையில் இருந்தானோ... “அது வராதுங்க.. நாம தான் போகணும்...” தன் பைக்கை தள்ளிக் கொண்டே கடுப்படிக்க, இவளுக்கு ‘ஏன்டா கேட்டோம்?’ என்றானது.

“சம்பளத்துக்கு வேலை செய்யலைன்னா போகுது... வாங்குற கிம்பளத்துக்கு வேலை செஞ்சிருந்தா கூட இப்படியா ஆறு, ஏரியெல்லாம் நடு ரோட்டுக்கு வரும்?” செயல்படாத அரசாங்கத்தையும், அதிகாரிகளையும் வாய்க்குள் மென்றபடி அவன் நடக்க, சரண்யா மௌனமாக பின்னால் நடந்தாள். அவளுக்கு வேறு வழி இல்லை. அவன் வண்டி போகும் தடத்தில் நீர் விலகி நடப்பது எளிதாக இருக்க, பள்ளம் மேட்டில் விழுந்து விடாமல் தொய்ந்திருந்த சக்தியை இழுத்து பிடித்தபடி பின் தொடர்ந்தாள்.

“எங்க போகணும் நீங்க... ?”

ஆங்காங்கே இவள் வருகிறாளா என்று திரும்பிப் பார்த்தான், இவள் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுத்து வண்டியைத் தள்ளினானே தவிர, அந்த அரை மணி நேரமும் இவளிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. ஒரு இடத்தில் இவள் நடக்க முடியாமல் நின்றே விட, தானும் உடன் நின்றவன் இவளிடம் எங்கே வீடு என்று கேட்க, சரண்யா சொன்னாள்.

“நான் வானகரம் தான்... பயப்படாம வாங்க....”

இவளுக்கு நைந்திருந்த உயிரில் கொஞ்சம் நம்பிக்கை பூத்த உணர்வு. “பில்லர் தாண்டிட்டா ஆட்டோ கிடைக்கும்... அதுக்கப்புறம் ஈஸி தான்“ வெளுத்திருந்த இவள் முகத்தைப் பார்த்து அவன் ஆறுதலாக சொல்ல, சரண்யா தலையாட்டிக் கொண்டாள்.

“உங்க பேக்கை கொக்கில மாட்டிக்குங்க...” என்றவன், “பயப்படாதீங்க.. நானே தூக்கிட்டு ஓடணும்னு நினைச்சாலும் இந்த வெள்ளத்துல ஓட முடியாது...” கிண்டலாக சொல்ல, சரண்யா சிரித்தாள். கையில் சுமை இல்லாமல் வண்டியின் கைப்பிடியைப் பிடித்து நடக்க, கொஞ்சம் இலகுவாக இருந்தது.

உதயம் தாண்டி சிம்ஸ் மருத்துவமனை அருகே வந்து சேர்ந்தபோது, ‘போதும், கொஞ்சம் விட்டு விட்டு அடிக்கலாம்’ என்று மழை நினைத்தது போல. கருணை கூர்ந்து கொஞ்சம் தன் அருட்கொடையை நிறுத்தி இருந்தது. நூறடி சாலையில் நுழைந்து அசோக் நகர் வாட்டர் டேங்க் பக்கத்தில் வர, அங்கு சாலையில் தண்ணீர் தணிந்து வாகனங்கள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. நூறு கோடி பணத்தை ஒன்றைப் பார்த்தால் கூட அத்தனை சந்தோஷம் வராது.

‘உப்...’ பெருமூச்சு மேலிட அங்கு சைக்கிளில் கேன் வைத்து நின்றவரிடம் தேனீர் வாங்கிக் குடித்தார்கள். இப்போது தானே அரைக் கிணறு தாண்டி இருக்கிறார்கள். இன்னும் மீதி தூரம் போக வேண்டுமே. சரண்யா மறுத்தும் அவனே பணம் கொடுத்து விட, இருந்த சார்ஜில் வீட்டிற்கு அழைத்து விட்டு அதற்குள் உயிர் விட்டிருந்த மொபைலை கைப்பைக்குள் எறிந்தாள்.

வருகிற ஆட்டோக்களை கைக்காட்டி நிறுத்தி முயல, பெரும்பாலும் ஷேர் ஆட்டோக்கள் தான். புட் போர்ட் அடிக்காத குறையாக எல்லாம் ததும்பி வழிந்து கொண்டு செல்ல, ம்ஹும்.. ஒன்றும் நிற்கிற பாடாய் இல்லை. நின்ற வண்டியிலும் ஏற்கனவே ஒருவர் மடியில் ஒருவர் உட்கார்ந்த மாதிரி அடுக்கியிருக்க, அந்த ட்ரைவர் இவளுக்கு தன் பக்கத்தில் இடம் காட்டினான். அந்த ஒண்ணரையடி இருக்கையில் ஏற்கனவே மூவர் உட்கார்ந்திருக்க, இவளுக்கு முறைக்கவா, சிரிக்கவா என்றே தெரியவில்லை.

“வேணாம்... போப்பா” பின்னால் நின்றவன் சொன்னதில் அந்த ட்ரைவர் முறைத்துக் கொண்டே நகர்ந்தான். “நீங்க இப்படி போறதுக்கு என் வண்டிலேயே வாங்க.. உங்களுக்கு ஆட்சேபணை இல்லேன்னா....” ஒரு நொடி யோசித்தவள், தலையசைத்து வண்டியில் ஏறி அமர்ந்தாள். ஊர்ந்து ஊர்ந்து நகர, கோயம்பேடு ரவுண்டானாவிற்கு முன்னால் மீண்டும் சாலையில் குளம். உயிரோடு பாதுகாப்பாக வீடு போய்ச் சேருவோமா என்ற அச்சம் கூட வடிந்து விரக்தியான மனநிலை வாய்த்த கணம் அது.

‘உட்கார்ந்தே வந்துடுவியா? இறங்கு.. நட..’ விதி விகாரமாகச் சிரித்ததில் இறங்கி நடை. திரும்ப கொஞ்ச தூரம் வண்டி. பிறகு, அண்ணா நகர் சந்திப்பில் தொடையளவு நீச்சல்... பிறகு நடை... தொய்ந்து போனாள் சரண்யா.

வழியில் இரண்டு முறை பொது தொலைபேசியில் இருந்து வீட்டிற்கு அழைத்து பேச அவள் நின்றதில் அவன் பொறுமையாக காத்திருந்தான். ஒரு வழியாக கோல்டன் ப்ளாட்ஸ் வந்து சேர்ந்தபோது மணி பதினொண்ணரை.

”இதோ.. இங்க தான்...சொன்னேன்” சரண்யா தேட, அவள் அருகே வேகமாக வந்த ஆண் “ஹப்பா... ஒரு வழியா வந்துட்டியா..? என்னடி நீ...? சார்ஜ் போடு, சார்ஜ் போடுன்னு எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கேன்...” அவளைக் கண்ணால் கண்ட மகிழ்ச்சியும், கோபமுமாக பொரிய, “இவரு அரவிந்த்... என்னோட ஹஸ்பண்ட்...” சரண்யா அறிமுகப்படுத்தியதில் அவன் புன்னகையுடன் கையை நீட்டினான்.

“ரொம்ப தேங்க்ஸ் பாஸ்... நீங்க மட்டும் இல்லேன்னா அவ்வளவு தான். எங்க இருக்கான்னே தெரியாம உயிரே போயிடுச்சு.. இதுல போனும் இல்லாம....” அரவிந்த் வேகமாக அவன் கரத்தைப் பற்றி குலுக்கியபடி நன்றி சொல்ல, “இதுல என்னங்க இருக்கு...?” அவன் முகத்தில் களைப்பை மீறிய மென்னகை.

“இதுக்குமேல நீங்க எப்படி போவீங்க...? எங்க வீட்டுக்கு வந்து தங்கிட்டு காலைல கிளம்புங்க...” அரவிந்த அழைக்க,  “இல்லைங்க.. வைப் வீட்டுல பயந்துகிட்டே இருப்பாங்க...“ மென்மையாக மறுத்தவன், “பார்த்து கூட்டிட்டு போங்க.. ரொம்ப பயந்துட்டாங்க...” லேசாக மேடிட்ட அவள் வயிற்றை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வண்டியை உதைத்து கிளம்பிவிட்டான்.

“ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டியாடா...? இன்னிக்கு லீவ் போடுன்னு சொன்னேன் கேட்டியா..?” படபடத்துக் கொண்டே வந்த அரவிந்த்திற்கு அவளால் பதில் சொல்லக்கூட இயலவில்லை. சோர்வு மிகுதியில் அவன் முதுகிலேயே சாய்ந்து கண்களை மூடிக் கொண்டாள் சரண்யா.

“எனக்கென்னன்னு போகாம.. நைஸ் பெர்சன் இல்ல? அவரு நம்பரை மறக்காம ஸ்டோர் பண்ணி வை. குடும்பத்தோட ஒரு நாள் வீட்டுக்கு கூப்பிடலாம்..” அப்போது தான் மண்டையில் அடித்த மாதிரி இருந்தது அவளுக்கு. “அச்சோ...”

“ஏ... லூஸு... நம்பரை வாங்கலையா நீ...? சரி,  அவர் பேர் என்ன...?”

“தெரியலையே... கேட்காம விட்டுட்டேன்....”

“என்னம்மா நீ ?” அரவிந்த் கடிந்து கொள்ள, தூரத்தில் புள்ளியாக தெரிந்த அந்த இளைஞனை நன்றியுடன் பார்த்தாள் சரண்யா. போகட்டும். பெயர் தெரியாவிட்டால் என்ன? நடமாடும் தேவதைகளுக்கு பெயர் அவசியமில்லை. மானசீகத்தில் அவள் இரு கைகளும் இணைந்து அவன் சென்ற திசை நோக்கி வணங்கிக் கொண்டிருக்க, அத்தனை அல்லல்களுக்கும் இடையே அவள் கண்களில் ஒரு மனிதனை தரிசனம் கண்ட நிறைவு மிளிர்ந்தது.