அவள் - சிறுகதை

வணக்கம்,

எப்படி இருக்கீங்க? பெயர் தெரியாத மின்முகவரியிலிருந்து வந்திருக்கிற இந்த மடலை பார்த்து விழிக்கிறீங்களா? என் பேரு முக்கியம் இல்லீங்க. நான் சொல்ல வந்த விஷயத்தை மட்டும் கொஞ்சம் கேளுங்க,ப்ளீஸ்! 

இது எனக்கு ரொம்பவே நெருக்கமான ஒரு பொண்ணைப் பத்தின கதை தான்.

‘சட்.. பொண்ணுங்க அவங்க பிரச்னையை பத்தி புலம்பறது ஒரு பேஷன் ஆயிடுச்சு’னு சலிப்போ, ‘இந்த மாதிரி அழுது வடியறது எல்லாம் கிளிஷே’ன்னு அலுப்போ உங்களுக்கு தோணினா தயவுசெய்து ஷிப்ட்-டெலிட் போட்டு இக்கடிதத்தை அழிச்சிட்டு ‘பெண்களை நேசிப்போம்,பெண்மையை போற்றுவோம்!’,‘அப்பாவுக்கு மட்டும்தான் தெரியும் மகளின் முத்தம்’ ‘சேவ்-வுமன்’னு வழக்கமான முகநூல் பதிவுகளை லைக்கிட்டும் ஷேர்செய்தும் உங்கள் சமூகப்பணியை இந்த யுகத்துக்கான புரட்சியை தொடர்ந்து செய்யுங்க. 

சரி விஷயத்துக்கு வரேன். என் தோழியின் பேரு... ஒரு பேச்சுக்கு ‘அவள்’னு வச்சுக்கோங்களேன்.

அவள் மிகப்பெரிய மல்டிநேஷனல் கம்பெனில மாசம் லட்சத்தை தொடும் சம்பளத்துடன் நல்ல பதவில இருக்கா. வெளியில் இருந்து பார்த்தா ‘உனக்கென்ன நல்ல புருஷன், அருமையான குழந்தைங்க, கூடவே இருந்து வீட்டை பார்த்துக்கிற மாமனார், மாமியார்; காசுக்கு காசு, வேலைக்கு வேலை’னு பெருமூச்சு விடுகிற சுற்றமும்-நட்பும் சூழ இருக்கும் வளமான வாழ்க்கை. ஆனா அவ வாழ்ற வாழ்க்கை எப்படினு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியுங்க. 

கூட்டு குடும்பமாக இருந்து குழந்தைகளை பார்த்துக்கிறதால ‘எங்களை விட்டா உனக்கு வேற கதி இல்ல’ன்னு சிறிதும் புரிதல் இல்லாத புகுந்த வீட்டு உறவுகள். 

‘நானும் அந்த காலத்துல டீச்சரா வேலைபார்த்தவதான். வீட்டு வேலையை செஞ்சுட்டுதான் நானும் வேலைக்கு போனேன். நான் உயிரோட இருக்கிறவரைக்கும் இந்த வீட்டுக்கு வேலைக்காரி வைக்கக்கூடாது’னு அடம் பிடிக்கிற மாமியார். 

வீட்டுக்கு வர்ற கெஸ்ட் ‘என்ன இளைச்சுட்டீங்க.. மருமக சமையல் நல்லா இருக்குல்ல..? ஒழுங்கா சாப்பிட்டு உடம்பை தேத்துங்க’னு உபசாரமா சொன்னா திரும்பி மையமா ஒரு பார்வை பார்த்து நக்கலான சிரிப்பையே பதிலாக கொடுத்து வெறுப்பேற்றுகிற மாமனார். 

அவ புருஷனை பத்தி என்ன சொல்றது? நல்லவருதான். அன்பானவருதான். என்ன. வீட்டிலும் அலுவலகத்திலும் அவள் சந்திக்கும் பிரச்சனைகளை பகிர்ந்து கொள்ளப்போனால் ‘விடுமா...இது ஒரு விஷயமா’னு புறங்கையால் தள்ளியோ ‘நீ சரியா அந்த சிச்சுவேஷனை ஹாண்டில் பண்ணலை’னு கடுப்பேற்றவோ செய்கிற கல்லுளிமங்கன். அதுக்கு மேல அவரை பத்தி சொல்லி ஒண்ணும் இல்ல.

உங்களை ரொம்ப போரடிக்காம, அவளோட ஒரு நாள்ல நடக்குற சில விசயங்களை மட்டும் சொல்றேன், கேளுங்க.

‘நேத்து நைட்டெல்லாம் அவன் இருமினான். ஒரு கை ரசத்தை கூட்டி வச்சிட்டு போயேன்..’ லேப்டாப்பை அதன் பையில் வைத்து சுடிதாரை பின் பண்ணிக்கொண்டு வெளிவரும்போது திடீரென ஒலிக்கும் குரலின் நிமித்தம், அவள் கரங்கள் மீண்டும் அடுப்பை பற்ற வைக்கும். எட்டு மணி பஸ்ஸை பிடிக்கும் அவசரத்தில் விரல்கள் புளியையும் தக்காளியையும் கரைக்க, அவள் மனசு அன்று நடக்க இருக்கும் மீட்டிங்கிற்கான குறிப்புகளை வரிசைப்படுத்த, கண்களோ மொபைலை மேய்ந்து முக்கிய மெயில்களை மனதில் இருத்திக்கொள்ள முயலும். அவசர அவசரமாய் கிளம்பி ஆபீஸ் சென்றால் அடுத்த எட்டு பத்து மணி நேரத்துக்கு அலுவல்களே அவளை மென்று விழுங்கி சக்கையாக துப்பிவிடும். 

ஆளைப் பிழியும் வேலைப்பளுவும் அது கொடுக்கிற மன உளைச்சலும்..., அதெல்லாம் கூட அவளுக்கு பிரச்சனையே இல்லைங்க. ஆனா, எல்லாத்துக்கும் மேல இந்த பிள்ளைங்க?! நைட் எட்டு மணிக்குமேல வந்து வீட்டுபெல்லை அடிக்கும்போது டக்குன்னு நின்னு போற டிவி-சத்தமும், ரூமுக்குள்ள ஓடுற காலடி ஓசைகளும் புத்தகப் பையை வேகவேகமா விரிக்கிற இரைச்சலும் அவ காதில் விழ தவறுவதேயில்லை. 

தங்கள் அறைக்குள்ளிருந்து திரும்பி கூட பார்க்காமல் சீரியலில் ஆழ்ந்து போயிருக்கும் மாமியாரையும், பேப்பரை விரித்து படித்தபடி ஒரு புன்னகையை கூட கொடுக்காமல் உதாசீனப்படுத்தும் மாமனாரையும் பார்க்கும்போதுகூட அவளுக்கு அதிகம் வலிப்பதில்லை. ‘நாள் முழுக்க உழைச்சுட்டு வர்றவள பார்த்து சின்னதா ஒரு ஸ்மைல் பண்ணலாமே’னு ஆதங்கப்பட்டுபட்டு இப்ப அது கூட அவளுக்கு பழகி போயிடுச்சு. அதையெல்லாம் மீறி, அவளை எந்த நேரமும் அரிக்கிற மிகப்பெரிய வேதனை அவளது குற்றவுணர்வுதாங்க. அஞ்சாவதும் இரண்டாவதும் படிக்கிற மகனும் மகளும் ‘நாங்க எல்லாம் தனி உலகம்,நீ வேற ஆளு..’னு சொல்லாம சொல்ற மாதிரி உள்ள வர்ற அம்மாவை ‘உம்’னு ஒருபார்வை பார்த்துட்டு வேற பக்கம் திரும்பிக்கிற, வீட்டுப்பாடம் செய்யுற மாதிரி குனிஞ்சுக்கிற அந்த அசட்டையை, அப்போது அவள் நெஞ்சில் சுருக்குனு ஒரு கத்தி இறங்குமே, அந்த வலியை உங்களால கொஞ்சமே கொஞ்சமாவது உணர முடியுதா?

உள்ளுக்குள் குப்பென பொங்கும் உணர்வை அடக்கிக் கொண்டு ‘ஹோம் வொர்க் செஞ்சுட்டீங்களாம்மா...சாப்பிட்டீங்களா? பசிக்குதா? அஞ்சே நிமிஷம். அம்மா மூஞ்சி கழுவிட்டு வந்து தோசை ஊத்தி தரேன்’ பிள்ளைகளை தான் சரியாக கவனிப்பதில்லையோ என்ற தாழ்வுணர்வில் தன் சோர்வையும் அலுப்பையும் மறந்து அன்பும் பாசமும் வழியவழிய என்னதான் ஆதுரமாக கேட்டாலும்கூட  ‘இல்ல’

‘ம்..’

‘ஓகே’

‘சரி’ எல்லாமே ஒற்றை வார்த்தை பதில்கள் தான்.

‘அந்த கொலாஜ் நாளைக்கு கொடுக்கணும். இன்னும் நான் முடிக்கல’ சமயத்தில் பெரியது முறைத்துக்கொண்டு கேட்கும். 

‘இதோ இப்ப முடிச்சிடலாம்டா’ என்று தாஜா செய்யும்போதும் ‘எல்லோரும் போயம் கான்டெஸ்ட்ல ரைம் சொன்னாங்க. நீங்கதான் எனக்கு எதுவும் சொல்லிதரலையே’ என்று சின்னது கோபிக்கும்போதும் அவள்படும் துயரத்தை அவள் மட்டுமே அறிவாள். 

‘வேலையா? குடும்பமா?’ சதா தத்தளிக்கும் மனதோடு இரவு பத்து மணிக்கு மேல் பேனாவை எடுத்து பிள்ளையின் ப்ராஜெக்ட் வேலை செய்ய முனையும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் அவளது மூளையின் ஒரு மூலை தன் ரிசிக்னேஷன் லெட்டரை டிராப்ட் செய்துகொண்டேதான் இருக்குது. 

நடுநிசியில் கண்ணயரும் ஓரோர் இரவிலும் அவள் நினைப்பில் இதுமட்டும் தான். ‘குடும்பம்னு அமையறதெல்லாம் அவங்கங்க வாங்கிட்டு வர்ற வரம். ப்ச்..கொஞ்சமே கொஞ்சம் அனுசரணையும் சிரிப்பும் பேச்சும் இருந்தா இதை விட பத்து மடங்கு வேலை செய்வேனே.. ம்ஹ்ம்...அந்த காலத்து பொம்பளைங்க கொடுத்து வச்சவங்க...’ அவளது நெடிய பெருமூச்சுடன் சில நொடிகளில் மெல்லிய குறட்டை சத்தமும் கலந்து போகும். 

‘இந்த ஃபாஸ்ட் பார்வர்ட் உலகத்துல இப்படி எல்லாம் யாரு கஷ்டப்படுறாங்க, சும்மா காமெடி பண்ணாதீங்க’னு நீங்க கேலியா சிரிச்சா, ஒண்ணும் சொல்றதுக்கில்லீங்க. உங்களை சுத்தி இயங்கும் பல பெண்களை நீங்க கவனிக்கத் தவறீட்டீங்கன்னு மட்டும் புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணுங்க. அது போதும். இல்லை, இதெல்லாம் எல்லா வீட்டுலயும் நடக்கறதுதான்னு சொல்றீங்களா? நீங்க நினைக்கிறது சரி தான். ஒருவேளை உங்க வீட்டுக்குள்ளயும் இந்த மாதிரி ஒரு ‘அவள்’ இருந்தான்னா களைத்து வரும் அவளின் கண்களை பார்த்து மனசார ஒரு புன்னகை செய்யுங்க... எப்போதேனும் உங்களுக்கு நேரமும் சமயமும் வாய்த்தால் ஒரு கோப்பை தேனீர் தயாரித்து கொடுங்க....அவளுக்கு அதை தவிர வேற எதுவும் வேண்டாம். வறண்டு கிடக்கிற அவளோட மனசு அப்படியே குளிர்ந்து போயிடும், இல்லீங்களா?

இவ்வளவு நேரம் நான் எழுதினதை பொறுமையா படிச்சதுக்கு ரொம்ப நன்றிங்க!

இப்படிக்கு,

...

...

...

அவளாகிய நான். 

குறிப்பு: மேற்குறிப்பிட்ட கதை,  நிசப்தம் தளத்தில்‘பெண்’ என்ற தலைப்பின் கீழ் 06-05- 2016 அன்று பதிவான பதினெட்டு குட்டிக்கதைகளில் ஒன்று.